Voor de mensen die mij kennen zal dit niet de grootste verrassing ter wereld zijn, maar mijn eerste blog gaat over het nationaal floorball team. Het klinkt misschien hier nog wat onlogisch maar ik wil het hebben over het verschil tussen doelen stellen en doelen stellen.
Wanneer de motivatie wegebt
Zoals een groot gedeelte van jullie al weet speel ik sinds mijn zestiende in nationale teams van floorball, eerst het onder19 team en hierna met de grote jongens. Tijdens toernooien heb ik ontzettend veel gekke, mooie en mindere avonturen beleefd met vrienden en teamgenoten. Dit loopt echt volledig uiteen van meerdere wereldkampioenschappen, teamgenoten zeep laten eten, problemen met politie door sneeuwballen, op voorsprong komen tegen de wereldkampioen en driemaal toe onterecht verliezen van Oostenrijk.
Toch gaat het jammer genoeg niet allemaal vanzelf… Wie mij goed kent weet dat ik de afgelopen tijd met twijfel heb rondgelopen met het dilemma, ga ik stoppen met het team of niet? Natuurlijk begint iedereen met een lijstje maken, wat zijn de voordelen? Wat zijn de nadelen? En ja, zo ben ik ook begonnen. Wat is er leuk; Wedstrijden winnen! Beter worden! De hechte teamsfeer en vrienden! De avonturen en ervaringen in het buitenland, allemaal geweldig! Wat is er niet zo leuk; Elke zondag vroeg op staan en je dag kwijt zijn met sport… Helaas kost het geld… Het nieuwe is er wel vanaf, dit doet ook iets met mijn motivatie.
Motivatie door her-definitie van de doelen
Toch heb ik in ieder geval nu de knoop doorgehakt om door te gaan. Ja en nu komt het, trom geroffel op de achtergrond alsjeblieft, dit komt doordat ik de doelen van het team anders ben gaan benaderen. Met het team leven wij van groot toernooi naar groot toernooi, logisch zou je zeggen, nou voor mij in ieder geval niet. Dit is namelijk een doel waar ongeveer twee jaar overheen gaat, ik leef graag spontaan en vrij en je toeleggen voor iets over twee jaar vind ik moeilijk moeilijk. Ook twee jaar lang trainen voor één grote knal week is lastig, na een half jaar ben je bijna vergeten hoe awesome het vorige toernooi was.
Dit idee heb ik nu volledig losgelaten en ben dit anders aan gaan pakken. Het doel is niet meer een toernooi over twee jaar, maar ik stel mezelf kleinere doelen binnen het grote doel. Ik werk niet meer toe naar het toernooi, nu nog over iets meer dan een jaar. Ik werk nu van bijzondere training of oefentoernooi naar de volgende, dit zijn de nieuwe doelen! Hiermee haal ik mijn doelen en testmomenten een stuk dichterbij terwijl ik hiermee nog steeds 110% bezig ben met het hoofddoel van grote toernooien.
Afgelopen november hadden wij een 4-landen toernooi in Frankrijk en in Februari gaan wij weer naar Zwitserland. Dit is een periode van drie maanden, net iets minder dan 24! Voor mij is die periode prima te overzien en kan ik me volledig focussen en gaan voor het toernooi in februari. Binnen deze periode weet je weer waar je voor aan het trainen bent en waar je het voor doet, het volgende doel is namelijk weer in zicht! Na februari kijk ik dan weer of ik de vorige periode geslaagd vond en me weer drie maanden inzet voor het volgende toernooi of dat het nu toch echt genoeg is geweest.
Korte termijn doelen op weg naar het grote doel
Dit is misschien een heel erg lang verhaal met een veel te korte conclusie, maar ja ik ben ook maar een simpele gymdocent en geen wereld beroemde blogger. Volgens mij zou dit namelijk werken voor elk groot doel dat je jezelf stelt. Knip het grote doel in hapklare kleine doelen en het lijkt niet meer zo’n groot onoverkomelijk doel. Ook zorg je er zo voor, dat je in de lange tijd die je nodig hebt voor het grote doel, dat je vaker vier- en reflectiemomenten hebt. Deze momenten zorgen ervoor dat je nog beter je einddoel haalt en dat je vooral blijft inzien waarvoor je het doet en vaker momenten hebt waarover je met een goed gevoel kan terugblikken op het halen van één van de kleinere doelen binnen het grote doel.